Nad doliną rzeczki Sokołowiec, na wysokim, urwistym wzgórzu w masywie Suchawy (928 m n.p.m.) znajdują się pozostałości zamku Radosno. Wybudował go w II połowie XIII w. książę świdnickojaworski Bolko I, jako jedno z ogniw systemu obrony (razem z Rogowcem i Nowym Dworem), który strzegł drogi do Zamku Książ. Zamek w Radośnie wznoszono prawdopodobnie w dwóch etapach. W pierwszej kolejności zbudowano z łamanego kamienia wolno stojącą cylindryczną wieżę (zewnętrzna średnica 7,2 metra) usytuowaną w obrębie drewnianych umocnień. Potem dopiero na ich miejscu postawiono kamienne mury, które utworzyły dziedziniec czworoboczny o powierzchni około 630 m2, a w jego obrębie usytuowano budynki mieszkalne, także z kamienia.
Wspomniana wieża stanęła w pobliżu wjazdu, od strony największego zagrożenia. Na wysokości 4 metrów nad ziemią znajduje się wejście, co wskazuje na to, że wchodziło się do niej po drabinie lub drewnianych schodach. W latach 1350-1351 zamek należał do Mertyna von Swenkinvelt (von Schwenckfeld), a w 1355 r. do króla czeskiego, późniejszego cesarza Karola IV, męża księżnej Anny, bratanicy księcia Bolka II Małego. Karol IV odsprzedał Radosno wraz z dobrami Herskowi z Rozdziałowicz. W latach 1369-1376 burgrabią i właścicielem zamku był biskup wrocławski Przecław z Pogorzeli (Preczlaus de Pogrella), stronnik Luksemburgów, pochodzący z możnego, śląskiego rodu. W roku 1388 Radosno przeszło na własność Henryka von Rechenberg i jego synów. Jak w przypadku innych zamków na tym terenie, tak i ten po śmierci księżnej Agnieszki dostał się Koronie Czeskiej. Typowe było również , zajęcie go przez rycerza - rabusia w końcu XIV w., a mianowicie von Pannewitza. Później opanowała Radosno rodzina von Schellendorf, urzędująca także w Książu i Rogowcu. W czasie wojen husyckich zamek był prawdopodobnie oblegany (w 1427 i 1434 r.), natomiast według niektórych źródeł w r. 1426 został zdobyty przez oddziały husytów, którzy przez jakiś czas mieli tam swoją siedzibę. Pewne jest natomiast, iż w 1443 r. zamek Radosno, jako siedziba rabusiów, zostało zniszczone przez mieszczan wrocławskich, wspieranych przez księcia opawsko-ziębickiego. Na nic się to zdało, bowiem w roku 14b6 zamek otrzymali bracia Hans i Mikołaj von Schellendorf i znowu rozpoczęły się łupieżcze wyprawy nękające okolicę. Zburzono zatem gniazdo rozbójników, w tym samym czasie co Rogowiec i podczas tej samej wyprawy pod dowództwem starosty wrocławskiego Jerzego von Steina. W 1497 r. zamek Radosno był już tylko ruiną. Do dnia dzisiejszego zachowały się jedynie resztki potężnej cylindrycznej wieży, o grubości murów ponad 3,5 m i średnicy ok. 7 m (relikty kamiannych murów otaczających warownię). Widoczny jest również zarys szerokich rowów, wykutych w poprzek wzgórza. Prowadzone w połowie lat 90-tych badania archeologiczne (badania prowadzone były przez studentów Archeologii Katedry Krakowskiej) odsłonęły fragmenty zabudowy znajdującej się na środku dziedzińca, a stanowiące z pewnością fragment budynków wchodzących w zabudowe zamku. Malowniczy ten zespół położony jest nad urwiskiem skalnym na północnym zboczu Suchawy (928 m npm.). Najlepsze dojście jest malowniczym szlakiem żółtym od strony Sokołowska lub od schroniska górskiego "Andrzejówka".
