Średniowieczne miasto usytuowane na trakcie między Kłodzkiem, a kamienną górą przeszło na przestrzeni wieków bardzo wiele. Dotykały je pożary, wojny, rabunek i śmiertelne morowe powietrze. Za każdym jednak razem Mieroszów podnosił się z klęski jak feniks z popiołów, jeszcze piękniejszy i zasobniejszy.
Początki Mieroszowa nie są zbyt dobrze znane. Przyjmuje się, że pierwszą osadę, prawdopodobnie w rejonie późniejszego starego Mieroszowa, a więc u zbiegu Ścinawki i Czarciego Potoku na południe od miasta, założyli benedyktyni z Broumova, którzy już w pierwszej połowie XIII wieku kolonizowali te tereny.
Później wieś znalazła się w obrębie dóbr związanych z zamkiem Radosno w Górach Suchych (pasmo Gór Kamiennych). Mniej więcej od połowy XIII wieku osada weszła w obręb księstwa świdnickiego. Leżała wówczas na dość uczęszczanym trakcie łączącym Kłodzko z Kamienną Górą.
Przyczyniło się to do szybkiego rozwoju wsi. Ok. 1330 roku w pobliżu starej osady założono nowe miasto lokacyjne. Według niektórych źródeł prawa miejskie miał Mieroszów otrzymać około 1225 roku, według innych dopiero około 1300. Tradycja utrzymuje, że około 1285 roku książę świdnicki Bolko I Surowy wzniósł tu jakiś zamek, po którym nie zachowały się dziś żadne ślady.
W tym roku jako jego właściciel wystąpił niejaki Hers (Hersko Rozdalowicz), ale już w 1357 roku właścicielem był Fryderyk von Byberstein. Prawdopodobnie w końcu XIV wieku dobra, w tym Mieroszów otrzymali von Seidlitzowie, wymieniano również von Pannawitzów.
Hochbergowie już u siebie
Mieroszów był w tym czasie miastem otwartym, prawdopodobnie o całkowicie drewnianej zabudowie. Nic więc dziwnego, że w 1427 roku padł ofiarą najazdu Husytów, którzy go całkowicie zniszczyli. Wówczas też zagładzie uległ zamek, którego już nigdy nie odbudowano.
Ze zgliszcz dźwignęło się natomiast samo miasto, które jednak nadal nie otrzymało żadnych murów czy urządzeń obronnych. Była to już wtedy znacząca miejscowość handlowa. W XV wieku Mieroszów rozwijał się bardzo szybko i należał do większych miast w Sudetach. Szczególnie prędko wzrastała tu liczba mieszkańców.
Po 1497 roku Mieroszów i okoliczne wsie stały się częścią dominium książańskiego, którym władali von Shellendorfowie.
Od 1509 roku stał się własnością hrabiego Konrada von Hochberga z Książa, który nabył dużą część dawnego księstwa świdnickiego. Do hrabiów (potem książąt) Hochbergów miasto należało jeszcze w XIX wieku. Rozwijało się głównie jako centrum tkactwa.
Warunki życia mieszkańców były jednak bardzo ciężkie i już w 1527 roku Mieroszów i okolice dotknęły bunty chłopów. Od 1555 roku w mieście przeważali ewangelicy, którzy użytkowali kościół parafialny. Wraz z rozwojem miasta rozwijał się samorząd i około 1550 roku wymieniano już szereg cechów, m.in. piekarzy, rzeźników, szewców, garbarzy, kuśnierzy i innych. W 1575 roku Mieroszów oraz 9 okolicznych wsi podniesiono do rangi wolnego państwa stanowego, nadal należącego do hrabiów von Hochberg. Pomyślny rozwój miasta przerywały zarazy i pożary.
Szczególnie katastrofalne było morowe powietrze, które nawiedziło miasto w latach 1584-85, pochłaniając około 500 mieszkańców, a więc większość ówczesnej ludności. Jednak Mieroszów podniósł się i z tej klęski i już w roku 1599 ufundowano tu szkołę parafialną, a w latach 1601-03 rozbudowano kościół.
Po zarazie – wojna!
Także bardzo uciążliwy był dla miasta okres wojny 30-letniej, ponieważ znalazło się ono na trasie przemarszu wojsk. Już w 1626 roku, a następnie w 1646 roku został splądrowany i spalony. Podczas drugiego pożaru spłonęło 81 budynków, w tym kościół i ratusz.
W 1633 roku w Miroszowie mieszkało podobno jedynie 17 osób. Był on jednak na tyle zasobny, że mógł się odbudować i w 1647 roku powstał tu jeden z pierwszych i większych młynów papierniczych w Sudetach. Po wojnie 30-letniej w 1654 roku ewangelikom odebrano kościół, który następnie przekazano katolikom. Miasto pozostawało centrum dużej posiadłości ziemskiej i ośrodkiem tkactwa chałupniczego. W 1669 roku z dawnego wolnego państwa stanowego, wydzielono Golińsk, w którym zlokalizowano siedzibę odrębnego klucza dla hrabiego Maksymilana von Hochberga. Wówczas to powstał zespól pałacowy w Kamionce. Jednak odrębność tych dób utrzymała się tylko do 1700 roku. Potem znowu weszły w obręb mieroszowskich, które nominalnie cały czas związane były ze starym Mieroszowem i tak się nazywały.
W początku XVIII wieku miasto nadal szybko się rozwijało, chociaż przez długi czas liczba jego mieszkańców nie mogła przekroczyć tej sprzed zarazy i pożarów. Cały czas podstawą rozwoju było tkactwo i handel płótnem. Już w początku XVIII wieku istniała tu manufaktura tkacka.
Duży regres przyniosły Mieroszowowi wojny śląskie, ponieważ odcięły go od pobliskiego Broumova i tamtejszego rynku zbytu, co spowodowało przejściowy upadek tkactwa. Po przejęciu Śląska przez Prusy, już w 1742 roku powstało tu gimnazjum i parafia ewangelicka z drewnianym kościołem, który w 1778 roku otrzymał murowana wieżę. W 1765 roku wartość dóbr ziemskich w starym Mieroszowie szacowano na 5,.558 talarów, a zamieszkiwało je 30 kmieci, 29 zagrodników i 43 chałupników, w tym 38 rzemieślników, głównie tkaczy chałupniczych.
Z kolei w 1784 roku w mieście żyło 213 mieszkańców, wśród których było 137 rzemieślników, w tym 46 majstrów tkackich. Mieroszów liczył 179 budynków, w tym 10 lub 12 publicznych i dwa domy na przedmieściu. Były tu też dwa folusze, dwa magle i cztery bielniki. Miasto posiadało jeden targ na płótno i cztery jarmarki.
Większość mieszkańców związana była z produkcją i handlem płótnem. Nic więc dziwnego, że w czasie niespełna 20 lat prawie podwoiła się liczba mieszkańców. Stało się tak, nawet mimo dużego pożaru z 1778 roku, który spora jego część. Odbudowano ją szybki i w 1787 roku działało w Mieroszowie aż 20 wielkich hurtowników płótna. Mieszkał tu także nakładca, zatrudniający podobno ok. 1.300 porządków i tkaczy ze wszystkich okolicznych wsi.
